En toen ging het licht uit…

Het is zondag 30 april 2017. De website updaten, lay-out aanpassen en die is ook weer opgefrist. Even de agenda van komende week checken om te zien of we er klaar voor zijn en dat zijn we. Nog even online hulp bieden en daarna een kop koffie. Monique zet de koffie op de eettafel en ik sta op en zeg; “Die drink ik wel op de bank op.”

Op het moment dat ik de beker pak begint het te duizelen. Ik zet de beker weer neer en loop naar de bank. Met een plof laat ik me op de bank neerkomen en het duizelen slaat om in tollen. De kamer begint steeds harder te draaien en ik kan mijn ogen niet meer open houden. Heel langzaam voel ik me wegzakken. Monique staat voor me en ik probeer mijn ogen te openen. Volgens Monique gaan mijn pupillen als een gek heen en weer. Het enige wat ik er uit krijg is; “Bel een dokter!”

En toen ging het licht uit…

Er staan 2 mensen in de woonkamer die ik niet ken. We komen even bij u kijken hoor ik een vrouw zeggen. Ik zit met een emmer op schoot en merk dat ik al heb overgegeven. Aan 2 kanten wordt mijn bloeddruk gemeten met banden om mijn bovenarm. Een klem om de vinger en er wordt geprikt voor suiker. Bloeddruk is goed, iets te weinig zuurstof in het bloed en geen verhoogde of verlaagde suikerwaardes. Tussen de testen door weer de emmer vast gehad en zelfstandig staan zit er niet in. Kan toch niet goed zijn. De diagnose is neuritis vestibularis. Het klinkt als iets van Harry Potter, maar het betekent dat het evenwichtsorgaan door een virus of zo iets is uitgevallen of in de war is. Is met een week over. Althans, dan wordt het minder. Ze laten zetpillen en een recept voor medicijnen achter tegen overgeven, want tegen draaien is er niets. Nadat ze zijn vertrokken helpt Monique me naar boven. Afspoelen onder de douche voordat ze me het bed in helpt. Klinkt simpel, maar het was een hele operatie en voor Monique en vies karwei. Veel van de zondag kan ik me niet meer herinneren.

Maandagmorgen vraagt Monique of het al wat beter gaat. Ik weet dat ik ‘s nacht en ‘s ochtends nog heb overgegeven. Mijn ogen krijg ik nog steeds niet open en zelfs bij het rechtop zitten moet ik me goed vasthouden. De wereld draait niet, maar spint. Even later hoor ik een vreemde vrouwenstem en staat een jonge huisarts naast mijn bed. Ze heeft ijskoude handen en ik hoor haar het e.e.a. vertellen. Ook zij doet een aantal tests. Bloeddruk is iets te hoog. Het zou vanzelf over gaan en als het tegen donderdag niet wat minder geworden was, moesten we weer bellen. Ook als er andere complicaties zouden zijn.

Dinsdag weer wat gegeten. Een droge bruine boterham en die rook lekker. De helft van de boterham op en volgens mij heb ik daar meer dan een uur over gedaan. Het tolt en draait nog hevig, maar de verveling slaat toe. Je ligt op bed met je ogen dicht. Meer kan je ook niet en naar het toilet moet je geholpen worden. Wat een drama! Een dag duurt op deze manier erg lang, je dommelt wat weg en wordt ook direct weer wakker van het draaien. De woensdag is niet veel beter, alles doet zeer van het liggen, overgeven en krampachtige bewegingen als je naar de badkamer wordt geholpen.

Maar het gaat beter!

De donderdag gaat het al wat beter. Mijn ogen krijg ik op een kiertje, maar niet beide tegelijk. Ik kan zonder hulp in de badkamer komen, maar helaas nog niet zelf mijn broek ophijsen. Het bewegen is pijnlijk en mijn onderarmen doen vreselijk zeer. Op mijn rechter onderarm zit een bult zo groot als een pingpongbal. Mijn nek en schouders kraken als ik beweeg. Maar het gaat beter.

We zijn nu 10 dagen verder en het gaat goed. Zo af en toe een zweetaanval en ik heb een lichte roes alsof ik iets te veel heb gedronken. Ook het omkijken of omdraaien is tricky en dan is het wel vasthouden geblazen.

Als ik terugkijk naar afgelopen week heb ik veel respect voor Monique. Zodra ik boven naar een emmer greep stond ze plotseling naast me. Het bleek dat ze een van de camera’s naast het bed had geplaatst van ons domotica systeem. Op die manier hield ze me de hele week in de gaten. Ze heeft vrij genomen van haar werk om me te verzorgen en ook nog haar kaartje van een concert weggegeven om bij mij te kunnen zijn.

Ook mijn petje af voor de snelle reactie van de huisartsenpost en onze eigen huisartsen praktijk. Het idee dat ze lang met me bezig waren viel ook mee, want beide keren waren ze met een kwartier weer vertrokken. Ik merk wel in zo’n situatie dat ik ons domotica systeem op een aantal punten moet bijwerken. Via Siri en Homey zijn een aantal dingen nog niet (goed) te regelen.

Dank voor alle steun en begrip,
Sander